Mijn vader ging aan het einde van dit schooljaar met welverdiend pensioen als docent Levensbeschouwing. Het leek mij een mooi cadeau om hem – als redacteur van de schoolkrant – een bundel aan te bieden van alle columns – en dat zijn er nogal wat – die hij ooit voor de schoolkrant had geschreven. Daartoe richtte ik me tot de huidige docent die de schoolkrant onder zijn hoede nam. Om erachter te komen dat de school van plan was om alle schoolkranten weg te gooien.
Goed. Misschien is ruimte schaars, maar kom op: als er iets is wat de geschiedenis van een school weergeeft, wat het wel en wee, de leuke en de minder leuke kanten door de jaren heen, de meningen die veranderen, de tradities die hetzelfde blijven, dan is het wel de schoolkrant. Mensen komen en gaan, en mensen vergeten, maar papier en inkt niet.
En als ruimte dan schaars is, waarom laat je leerlingen die strafwerk moeten doen niet de oude schoolkranten inscannen, zodat er een database is van alle schoolkranten die de leerlingen kunnen raadplegen. Die ouders kunnen lezen, die oud-leerlingen kunnen lezen, die gepensioneerde docenten kunnen lezen om zich te herinneren hoe het ook al weer was.
Ik ben blij dat ikzelf een stapel schoolkranten heb bewaard uit de tijd dat ik hoofdredactrice was, en mijn vader – de appel valt niet ver van de boom – zelf ook nog in een oude doos zo goed als elk nummer (vanaf 1984) bewaard had.
Want al lezend door de geschiedenis van mijn oude middelbare school, de geschiedenis van mijn vaders werkende leven, werd ik een aantal keer diep geraakt. Zo was er de schoolkrant over mensenrechten (die ooit een 1e prijs won met de nationale schoolkranten wedstrijd), een schoolkrant over muziek en communicatie (met een leuk artikel van Dhr Strien, die als docent Geschiedenis over de muziekhistorie schrijft – een artikel dat we nog gaan plaatsen), een interview met een docente Duits en docent Wiskunde die op school verliefd werden op elkaar, maar ook een afscheidsrede van leerlingen bij het overlijden van een medeleerling. Steeds bekropen mij gedachtes als: ‘wat een rijkdom’ maar ook ‘misschien kennen we vandaag de dag de prijs van alles, maar de waarde van niets…’ School bleek schoolkrant na schoolkrant de plaats waar vele levens elkaar onherroepelijk kruisen en dus beïnvloeden en veranderen, en verandering is leven. Ik zeg: koesteren die schoolkranten, waarborgen dat levend verleden.
Dus misschien heb ik het mis, maar kom op geschiedenis!!