Elk jaar op de Amsterdamse Toneelschool en Kleinkunst Academie word ik wel geconfronteerd met een student die in lichte of zwaardere mate dyslectisch is. En dat zette me aan het denken, misschien ontwikkelen jongeren die woordblind wel een juist dat andere talent. Worden ze creatief met woorden omdat ze ze niet voor lief nemen.
Maar goed, dyslectisch (schrijf je dat zo?) en puber zijn lijkt me niet de meest ontspannen combinatie. En willen spelen, en kunnen spelen, maar het stuk niet goed kunnen lezen of moeite hebben om de tekst te leren en dus minder goed uit de verf komen dan je eigenlijk zou willen en dat dan ten overstaande van leeftijdsgenoten… dat moet anders kunnen, toch?
En dus heb ik contact gezocht met de mensen van de Stichting Taalhulp, met de vraag of ik in layout van het stuk rekening kan houden met leerlingen die lastige lezers zijn. En gelukkig kan dat. “Wat een goed initiatief! Inderdaad zijn er wel factoren die een tekst leesbaarder kunnen maken voor dyslectici (en ook voor andere zwakke lezers).
Dus zullen onze schoolmusicals, te beginnen bij ‘Kansloos’, een andere layout hebben dan de vorige jaren. En zullen we actief onderzoek blijven doen naar wat we nog meer kunnen doen. Leuker kunnen we het maken. En ook makkelijker…